donuk

kilitleniyorum bazen. hiçbir şey düşünemiyor, konuşamıyorum, buz gibi oluyorum, soğuk ve kümesinden çıktığında erimeye mahkum gibi... kelimeleri seçemiyorum, mantık silsilem duruyor, kendimi kötü hissediyorum bir nedeni olmaksızın.


kendimi artık ifade edemiyorum. o kadar çok yalnız kaldım ki, o kadar çok kendime alıştım ki , birisine kendimden bahis açmak, birisiyle muhabbet etmek artık ilginç geliyor. ürkütücü geliyor. çekiniyorum. çoğunlukla da kaçıyorum. evime geldiğim anlar en sahte mutluluklarım benim.

içkim varsa evde sorun yok oluyor. bir şekilde zaman akıp gidiyor. zaman tükenmek için olduğunu ölesiye hissettiriyor.

yıllarca kendimi nasıl kandırmışım aklım bir türlü almıyor!

müthiş bir yalancıyım şüphe yok!