yorgun argın eve gelir insan, yalnızdır, içeriye girer ayakkabılarını çıkarır. elini yüzünü yıkar. televizyonu açar sesini yükseltir, mutfağa geçer, bir şeyler hazırlar. sigarasını daha bir keyifle içmek için zorla bir şey yer, televizyondan gelen sese irkilir, ama televizyondur alalede, insan yoktur evde, anlar. geçip oturur karanlığında salonunun, bir şeyler izler, bir şeyler içer, yarın sabahın köründe kimler için nereye vaktinde yetişeceğini düşünür her zamanki gibi, kızar , söver, banyoya gider duş alır, pijamalarını giyer, tüm ışıkları kapatır, yatağa uzanır;
yatar, uyuyamaz, hala annesi gelip üstünü örtecek sanır. alınganlaşır insan, üzülür, melankoli yapar;
30 yaşına gelmekte olan bünyesi hala kavrayamamıştır, eşek kadar adam olduğunu. bazen çocuk kalmak ister insan, ne masumiyetten ne de melankoliden,
çocuklar hiç yalnız kalmaz çünkü....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder